vrijdag 15 februari 2013

Train Dreams, Denis Johnson


Een kort verhaal van Denis Johnson die ik eerder als Amerikaans schrijver op het spoor kwam in een bundel Birthday Stories verzameld door Haruki Murakami, de beste garantie voor een goede novelle. Kort natuurlijk per definitie, raak door de verteltrant, Amerikaans waar het onfortuinlijk leven van Grainier, de houthakker, bosman, vrachtwagenchauffeur verteld wordt. Eenvoud kenmerkt het leven van deze man en ook de vertelwijze, waardoor een natuurlijke symbiose ontstaat alsof het verhaal voor het opscheppen heeft gelegen. Het was er al nog voordat het geschreven werd, lijkt het, terwijl  je als lezer het tegelijkertijd los leest uit de tekst en wel zo dat je onherroepelijk op een dag met Grainier onopgemerkt verdwijnt. Het is de biografie van een onbekende man – een mens zoals in de dagen van het wilde westen nog voorkwam toen het Amerika werd open gelegd met spoorlijnen, de bossen werden gekapt en steden verrezen. Bijna zou ik zeggen het is een existentialistisch verhaal, Grainier werkt, leeft met de natuur, wolven, paarden, honden, ontmoet de vreemdeling Indiaan, Chinees,een half-mens ( een wolvekind, zijn eigen dochter?) de stervende William Haley, over wie hij altijd zal blijven zwijgen, incasseert verlies van vrouw en kind door brand, ervaart de metamorphose van de wereld, vliegt een keer in een vliegtuig,  nadert het onontkoombare van het einde. Het leven als droom, ondoorgrondelijk maar werkelijk,  een trein die door een droom rijdt, een droom die je vanuit een trein beleeft? Wat na-ijlt is het gevoel van melancholie over het verlies.