Weight
by
Jeanette Winterson
Geschreven in opdracht of op verzoek een Mythe te vertellen, te schrijven,
te herschrijven. En de Griekse halfgod Atlas en zijn tijdelijke plaatsvervanger
Heracles, schiet in het beeld en wordt de drager van het verhaal dat Winterson
zegt telkens opnieuw te willen vertellen en vertelt. De mythe is het verhaal
van Atlas die de last van de wereld draagt als straf en hoe tricky Heracles voor
een korte tijd hem van zijn last bevrijdt, wanneer deze drie (gouden) appels
gaat plukken, die bewaakt worden door de veelkoppige slang Ladon. Atlas
aanvaardt zijn lot (straf), Heracles
marchandeert. Pas tegen het eind van de verhaal
weeft een Ik haar eigen story in de Mythe. Het is omgekeerd aan Oranges are not
the only Fruit, waarin Arthur/Parcival een klein luikje krijgt in het leven van een
Ik. Ontroerend is het verschijnen van de
hond Laika uit de Russische Mir raket, die uiteindelijk in het leven van Atlas
terecht komt en zijn emotionele kameraadje
wordt. Een kleine reflectie, weerspiegeling uit het leven van de Ik? In elk
geval bereikt hier het thema van isolatie en eenzaamheid, de last van het
bestaan en de vrijheid zijn hoogtepunt. Hoe eenvoudig ook het verhaal en zelfs
mischien de constructie, Winterson is niet goed, eigenlijk in het geheel niet na
te vertellen. Dat is de kracht en het geheim van haar taal, onuitputtelijk,
levend, scheppend, meeslepend etc etc. Haar
universum kent paradoxaal gesproken geen ruimte en tijd, geen boundaries, maar
een onbeperkt verlangen (desire). Hoe de
mythe weer op aarde daalt, zich verbindt met het dagelijkse leven, het bestaan
in deze tijd, schrijft Winterson in dit verhaal van Atlas, Weight. Listen, there’s a man telling a story
about the man who holds the world on his shoulders. Everybody
laughs. Only drunks and children will believe that. Maar hoe dicht bij zijn de
goden zoals ook bij Kafka – tenslotte komen ze voort uit de menselijke
verbeelding en zullen daar voor eeuwig, zoals het goden past – blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten