Patrick Modiano
Honeymoon
Honey Moon
Patrick Modiano
Honeymoon is het derde boek dat
ik van Modiano lees en inderdaad veel weg heeft van Dans le café de la
jeuenesse perdue en van de roman Dora Bruder. Een Parijse filmmaker is op
doorreis in een Milanees hotel, waar hij hoort van een zelfmoord van een vrouw
uit Parijs, die hij naar blijkt vroeger tesamen met haar man (Rigaud) ooit
ontmoet heeft aan de Franse Mediterrannee en later nog weer in haar (Ingrid’s)
woonplaats, Parijs. Via de naam van haar man reconstrueert de filmmaker hun
verleden. Hij doet dit terwijl hij zich zelf onttrekt aan een filmexpeditie in
het buitenland en aan het zicht van zijn vrouw (Annette), terwijl hij a.h.w.
even klandestien is in Parijs als de twee in de oorlog en later in het
onbezette Franse Vichy, aan de zuidkust. Ook in deze roman zijn adressen,
telefoonnummers en Parijse straten de coördinaten van het verhaal. Er wordt
veel speurwerk verricht. Oppervlakkig klopt de legpuzzle, maar de gaten,
leemtes verwijzen naar de ontbrekende stukjes. Het leven is ingewikkelder.
Herinneringen zijn meer als de ijsbergen, zoals Modiano in zijn Nobelprijs rede
zegt. Ze drijven rond in de oceanen van vergetelheid. De tijd is een ruimte
waarin parallel of simultaan zich velerlei gebeurtenissen voordoen als
ogenschijnlijke identieke voorvallen en personen sterke gelijkenissen met
elkaar vertonen, waardoor het maar de vraag is of er wel zoiets bestaat als
identiteit en verwissseling en veranderlijkheid niet meer regel dan
uitzondering. Zoals ook het bezette Parijs is als de nacht die bedreigt en verhult
en de Mediterrane zon juist verblindt en de werkelijkheid oprolt in zijn
schaduw. Het verborgene is wat in de roman verschijnt en de ontsnapping tot het
centrale thema maakt. Niet alleen de vlucht van het echtpaar en van de filmmaker,
maar ook de ontmoetingen en relaties verdwijnen weer in het donker, de
ondergrond van het dagelijks bestaan. Het zijn slechts de oplichtende momenten
die de lezer krijgt aangeboden, gedompeld in de vormloze duur van de nacht.
Hierdoor ervaart de lezer een hevigheid, een intensiteit, een beklemming in het
bewustzijn dat het moment kort is en in wezen ongrijpbaar, maar het enige is
wat zich toont. Het is bijna alsof de werkelijkheid in doodsnood verkeert, de
hoofdpersonen proberen te ontsnappen aan de verdrinkingsdood. Elke zin, elk
detail getuigt van deze voortdurende dreiging dat het leven, de werkelijkheid
zal ontglippen en ontglipt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten